Verschil tussen Definite en Indefinite Integrals Het verschil tussen
Calculus is een belangrijke tak van de wiskunde en differentiatie speelt een cruciale rol bij calculus. Het inverse proces van de differentiatie staat bekend als integratie, en de inverse staat bekend als de integraal, of simpel gezegd, de inverse van differentiatie geeft een integraal. Op basis van de resultaten die ze produceren, zijn de integralen verdeeld in twee klassen, namelijk., definitieve en onbepaalde integralen.
Definitief integraal
De definitieve integraal van f (x) is een NUMBER en vertegenwoordigt het gebied onder de curve f (x) van x = a tot x = b .
Een bepaalde integraal heeft boven- en ondergrenzen voor de integralen, en deze wordt definitief genoemd omdat we aan het einde van het probleem een getal hebben - het is een definitief antwoord.
Onbepaalde integrale
De onbepaalde integraal van f (x) is een FUNCTIE en beantwoordt de vraag: "Welke functie geeft bij gedifferentieerd f (x) ? "
Met een onbepaalde integraal zijn hier geen boven- en onderlimieten voor de integraal, en wat we zullen krijgen is een antwoord dat nog steeds x bevat en ook een constante zal hebben (meestal aangeduid met C ) erin.
Onbepaalde integraal geeft meestal een algemene oplossing voor de differentiaalvergelijking.
Onbepaalde integraal is meer een algemene vorm van integratie en kan worden geïnterpreteerd als het anti- derivaat van de beschouwde functie.
Stel dat differentiatie van functie F leidt tot een andere functie f , en de integratie van f geeft de integraal weer. Symbolisch wordt dit geschreven als
F (x) = ∫ƒ (x) dx
of
F = ∫ƒ dx
waarbij beide F en ƒ < zijn functies van x en F is differentieerbaar. In de bovenstaande vorm wordt het een Reimann-integraal genoemd en de resulterende functie begeleidt een willekeurige constante. Een onbepaalde integraal produceert vaak een familie van functies; daarom is de integraal onbepaald.
Integrals en integratieprocessen vormen de kern van het oplossen van differentiaalvergelijkingen. In tegenstelling tot de stappen in differentiatie, volgen de stappen in integratie echter niet altijd een duidelijke en standaardroutine. Af en toe zien we dat de oplossing niet expliciet kan worden uitgedrukt in termen van elementaire functie. In dat geval wordt de analytische oplossing vaak gegeven in de vorm van een onbepaalde integraal.
Fundamentele stelling van calculus
De gedefinieerde en de onbepaalde integraal zijn als volgt verbonden met de Fundamentele stelling van de calculus: Om de
bepaalde integraal te berekenen, vind je de onbepaalde integraal > (ook bekend als het anti-derivaat) van de functie en evalueren op de eindpunten x = a en x = b . Het verschil tussen definitieve en onbepaalde integralen zal duidelijk zijn als we de integralen voor dezelfde functie evalueren. Overweeg de volgende integraal: OK. Laten we ze allebei doen en het verschil zien.
Voor integratie moeten we er een aan de index toevoegen die leidt naar de volgende expressie:
Op dit moment
is C
slechts een constante voor ons. In het probleem is extra informatie nodig om de precieze waarde van
C te bepalen. Laten we dezelfde integraal in zijn definitieve vorm evalueren i. e., inclusief de bovenste en onderste limieten. Grafisch gesproken berekenen we nu het gebied onder de curve f (x) = y
3
tussen y = 2 en y = 3 >. De eerste stap in deze evaluatie is dezelfde als de onbepaalde integraalevaluatie. Het enige verschil is dat we deze keer de constante C niet toevoegen. De uitdrukking in dit geval ziet er als volgt uit:
Dit is beurt leidt tot: In wezen hebben we 3 en vervolgens 2 in de uitdrukking vervangen en het verschil tussen beide verkregen. Dit is de definitieve waarde in tegenstelling tot het gebruik van een constante
C
eerder.
Laten we de constante factor (met betrekking tot onbepaalde integraal) in meer detail verkennen.
Als het verschil van y 3
3y 2 is, dan ∫ 3y 2 dy = y
3 3y 2 kan echter het verschil zijn van veel uitdrukkingen waarvan sommige een
y 3 -5 , bevatten > y 3 +7 , enz … Dit betekent dat de omkering niet uniek is, omdat er tijdens de bewerking geen rekening wordt gehouden met de constante. Dus in het algemeen is 3y 2 het verschil van y
3 + C waarbij C een constante is. Overigens staat C bekend als de 'constante van integratie' . We schrijven dit als: ∫ 3y 2. dx = y
3
+ C Integratietechnieken voor een onbepaalde integraal, zoals tabelopzoeking of Risch-integratie, kunnen nieuwe discontinuïteiten toevoegen tijdens het integratieproces. Deze nieuwe discontinuïteiten verschijnen omdat de anti- derivaten de introductie van complexe logaritmen kunnen vereisen. Complexe logaritmen hebben een jump-discontinuïteit wanneer het argument de negatieve reële as kruist en de integratie-algoritmen kunnen soms geen representatie vinden waar deze sprongen annuleren.
