Verschillen tussen Amylopectine en Glycogeen Verschil tussen

Amylopectine versus glycogeen

Mensen consumeren een groot percentage koolhydraten dat naar verhouding tot 60 procent kan oplopen. Dit kan een verbazingwekkende hoeveelheid zijn; we hebben echter de energie nodig die koolhydraten bieden. Als we genoeg koolhydraten in ons lichaam hebben, kunnen we onze dagelijkse taken uitvoeren. Voedingsdeskundigen adviseren ons om grote maaltijden te eten, vooral 's ochtends, omdat we genoeg koolhydraten nodig hebben om de hele dag door te spenderen.

We consumeren voornamelijk koolhydraten in de vorm van zetmeel. Er zijn twee energiebronnen waar mensen van afhankelijk zijn, namelijk amylopectine en glycogeen. Wat zijn de verschillen tussen amylopectine en glycogeen?

Zoals we eerder hebben vermeld, zijn zowel amylopectine als glycogeen energiebronnen. Amylopectine is het onoplosbare bestanddeel van zetmeel, terwijl glycogeen de oplosbare vorm van zetmeel is. Amylopectine valt onder de categorie van een polysaccharide die bestaat uit verschillende lange zijketens van suiker. De lengte van de kettingen varieert van 2, 000 tot 200, 000 glucose-eenheden. Aan de andere kant vertakt het zich tussen elke 20-24 glucosemoleculen.

Amylopectine wordt geproduceerd door planten die kunnen worden opgeslagen in hun fruit, zaden, bladeren, stengels en wortels. Tot onze favoriete voedingsmiddelen met dit zetmeelhoudende bestanddeel behoren: aardappelen, rijst, maïs en nog veel meer. Deze zetmeelmoleculen, bestaande uit amylopectine, zijn niet in water oplosbaar. Om amylopectine te kunnen afbreken, moeten we het voedsel verwarmen of koken. Mensen hebben ook speekselamylase, een enzym dat in ons speeksel wordt gevonden en dat ook helpt bij het afbreken van amylopectine.

Wist u dat amylopectine ongeveer 80 procent van de zetmeelmoleculen van de meeste planten bevat? Als u zich afvraagt ​​wat de structuur van amylopectine is, lijkt het op glycogeen. Als amylopectine in planten wordt aangetroffen, wordt glycogeen bij dieren aangetroffen, omdat het een glucose-opslagpolysaccharide bij dieren is. U kunt een dosis glycogeen uit het vlees, de ingewanden en de lever van dieren krijgen. Gegeten wordt glycogeen glucose en wordt het een belangrijke energiebron.

Glycogeen kan in het menselijk lichaam worden opgeslagen, wat neerkomt op 2.000 kilocalorieën. Wanneer we eten, wordt dit glycogeen-kilocalorie-niveau ververst. Op zijn beurt hebben we een stabiele energievoorziening. Dieren, evenals mensen, moeten glycogeen opslaan in hun lichaam. Hoewel vetzuren een belangrijker rol spelen dan glycogeen, hebben onze hersenen voldoende glucose nodig. Een ander belangrijk punt is dat we onze bloedglucosewaarden moeten reguleren.

Om een ​​continue energievoorziening te hebben, moeten we de juiste hoeveelheid voedsel eten. We hebben amylopectine en glycogeen in ons lichaam nodig om lichaamsfuncties te kunnen uitvoeren.

Samenvatting:

1. Amylopectine en glycogeen zijn beide polysacchariden. Deze polysacchariden zijn grote bronnen van energie voor ons mensen. Amylopectine is een onoplosbare vorm van zetmeel, terwijl glycogeen een oplosbare vorm van zetmeel is.

2. De grote bronnen van amylopectine zijn afkomstig van planten die omvatten: rijst, maïs, aardappelen en andere zetmeelhoudende voedingsmiddelen. Aan de andere kant wordt glycogeen aangetroffen in het vlees, de darmen en de levers van dieren.

3. Om amylopectine te kunnen afbreken, moeten we ons voedsel verwarmen of koken. Ons speeksel, dat een enzym, speekselamylase genaamd, bevat, helpt ook bij het afbreken van amylopectine. Aan de andere kant kan glycogeen gemakkelijk worden opgelost in water. Wanneer het oplost in water, neemt het de vorm aan van glucose. Met andere woorden, het eten van planten en dieren als voedsel is erg belangrijk voor onze lichaamssystemen om de noodzakelijke voedingsstoffen te krijgen die ze nodig hebben.

4. Planten kunnen ongeveer 80% amylopectine opslaan, terwijl dieren glycogeen kunnen opslaan tot ongeveer 2.000 kilocalorieën. Beide polysacchariden moeten worden opgeslagen om een ​​stabiele en constante toevoer van energie te hebben.