Het verschil tussen regionale en nationale accreditatie Verschil tussen
Als u naar hogescholen en andere scholen kijkt, hoort u vaak de termen 'regionaal geaccrediteerd' of 'nationaal geaccrediteerd' en vraagt u zich af wat het verschil tussen beide is. Beide benoemingen hebben institutionele accreditaties en ze zijn beiden in staat om kwaliteitsopleidingen te bieden. In feite zijn er veel andere overeenkomsten tussen beide omdat ze beide worden erkend door het Amerikaanse ministerie van Onderwijs en de Raad voor Accreditatie voor het hoger onderwijs. Ook kunnen beide typen scholen deelnemen aan federale financiële hulpprogramma's. Er zijn echter verschillende belangrijke verschillen tussen beide.
Regionale accreditatiebureaus zijn beperkt in wat ze kunnen accrediteren. Deze agentschappen waren het eerste type accreditatiebureaus in de Verenigde Staten en zijn gevestigd aan het einde van 19 e en begin 20 e eeuwen. Er zijn 6 primaire agentschappen en deze bestaan om te communiceren tussen instellingen voor secundair en hoger onderwijs, met name de initiële toegangsevaluatie van toekomstige studenten. Aanvankelijk lag hun focus op middelbare scholen; echter, accreditatie van hogescholen en universiteiten volgde later. Instellingen die streven naar regionale accreditatie zijn doorgaans academisch georiënteerd en opereren als non-profitorganisaties. Deze instellingen hebben de mogelijkheid om graden te verlenen. [I]
Nationale accreditatiebureaus zijn ook beperkt in welk type instelling ze kunnen accrediteren. Accreditatie is meestal een vrijwillig proces voor elke instelling; echter, zonder de juiste inloggegevens, zouden de meesten de waarde in geen enkele mate herkennen en zouden credits waarschijnlijk niet in aanmerking komen voor overdracht. Nationaal geaccrediteerde instellingen zijn doorgaans instellingen met winstoogmerk die zich richten op beroeps-, loopbaan- of technische programma's, hoewel ze soms soms graden kunnen toekennen. Nationale accreditatie kan soms ook worden gebruikt in de non-profitsector voor specifieke programma's, zoals verpleging. [Ii]
Regionale accreditanten evalueren scholen, hogescholen en universiteiten in de Verenigde Staten op zes verschillende geografische grenzen. De Middle States Commission on Higher Education (voorheen onderdeel van de Middle States Association of Colleges and Schools) accrediteert instellingen in New York, New Jersey, Pennsylvania, Delaware, Maryland, het district van Columbia, Puerto Rico en de Maagdeneilanden. De New England Association of Schools and Colleges bedient het geografische gebied inclusief Connecticut, Maine, Massachusetts, New Hampshire, Rhode Island en Vermont.De Commissie voor Hoger Leren (voorheen onderdeel van de North Central Association of Colleges and Schools) bedient het grootste gebied, inclusief de staten Arkansas, Arizona, Colorado, Iowa, Illinois, Indiana, Kansas, Michigan, Minnesota, Missouri, North Dakota, Nebraska, New Mexico, Ohio, Oklahoma, South Dakota, Wisconsin, West Virginia en Wyoming. De Northwest Accreditation Commission (lagere en middelbare scholen) en de Northwest Commission on Colleges and Universities (postsecundaire instellingen) omvatten Alaska, Idaho, Montana, Nevada, Oregon, Utah en Washington. De Southern Association of Colleges and Schools omvat Alabama, Florida, Georgië, Kentucky, Louisiana, Mississippi, North Carolina, South Carolina, Tennessee, Texas en Virginia. De Western Association of Schools and Colleges dient 4-jarige instellingen in Californië, Hawaï, Guam, Amerikaans Samoa, Micronesië, Palau en de Northern Marianas-eilanden, evenals voor Amerikaanse kinderen die in Azië studeren. En ten slotte dient de Accrediterende Commissie voor Gemeenschaps- en Jeugdcolleges (voorheen onderdeel van de Western Association of Schools and Colleges) 2-jarige instellingen in hetzelfde geografische gebied. Tezamen vormen deze 7 organisaties de Raad van Regionale Accreditatiecommissies (C-RAC) die een raad heeft die principes en richtlijnen beoordeelt om ervoor te zorgen dat de regionale commissies functioneren zoals ze zouden moeten. Ze bieden ook een basis voor het beoordelen van accreditatienormen en -praktijken tussen de verschillende regio's. [iii] Er zijn tien verschillende instanties die nationale accreditatie verlenen en worden erkend door het Amerikaanse ministerie van Onderwijs. Dit zijn de
accreditatiecommissie voor afstandsonderwijs, de accreditatieraad voor onafhankelijke hogescholen en scholen, de accrediterende commissie voor loopbaanscholen en colleges, de accreditatieraad voor permanente educatie en training, de Commissie voor accreditatie van het Engelse taalprogramma, de Raad voor beroepsonderwijs, de vereniging voor bijbels hoger onderwijs, voor de < Vereniging van geavanceerde Rabbijnse en talmoedsscholen, Vereniging van instituten voor joodse studies, de New Yorkse staatscommissie van regenten, en de transnationale vereniging van christenen Hogescholen en scholen. Deze instellingen zijn niet beperkt tot geografische regio's en zijn vaak geaccrediteerd in het hele land en soms zelfs buiten haar grenzen [iv] Reputatie omdat regionaal geaccrediteerde instellingen doorgaans 4 jaar en non-profit zijn, ze worden over het algemeen beschouwd als meer gerenommeerd dan hun nationale geaccrediteerde tegenhangers. Veel critici merken op dat de nationale accreditatie-instanties veel lagere normen hebben dan de regionale agentschappen, wat ertoe leidt dat de scholen vaak als onbetamelijk worden afgedaan. [v] Er zijn kritiek geuit bij beide soorten accreditatiebureaus; er zijn echter meer kritiek op nationale accreditatiebureaus dan op regionale.Er zijn verschillende wijzigingen in recente wetgeving die gericht zijn op het hervormen van deze instellingen om hen meer verantwoordelijk te houden voor de kosten, waarde en kwaliteit van het geleverde onderwijs. [vi] Mogelijkheid om credits over te dragen Binnen het onderwijssysteem heeft elk college het recht om normen vast te stellen die overdrachtskredieten accepteren of weigeren. Zonder regionale accreditatie kan het echter moeilijk of zelfs onmogelijk zijn om credits, certificaten of onderscheidingen te laten erkennen door een regionaal gecertificeerde instelling. De meeste instellingen hebben een protocol dat dicteert dat ze alleen overdrachtskredieten zullen accepteren van regionaal geaccrediteerde instellingen. Aangezien nationale accreditanten over het algemeen lagere accreditatienormen hebben, zullen de meeste regionaal geaccrediteerde personen hun credits niet herkennen. Een studie uitgevoerd door het Amerikaanse Government Accountability Office (GAO) in 2005 toonde aan dat hoewel 63 procent van de instellingen een overdrachtskrediet zou accepteren van een regionaal geaccrediteerde instelling, slechts 14 procent overdrachtskredieten zou accepteren van een nationaal erkende school. [Vii]
