Verschil tussen nucleofiliciteit en basiciteit

Nucleophilicity versus Basicity

Zuren en basen zijn twee belangrijke concepten in de chemie. Ze hebben tegenstrijdige eigenschappen. Nucleophile is een term die meer prominent gebruikt wordt in organische chemie, om de reactiemechanismen en -snelheden te beschrijven. Structureel is er geen onderscheidend onderscheid tussen basen en nucleofielen, maar functioneel vervullen ze verschillende taken.

Wat is Nucleophilicity?

Nucleophilicity betekent het vermogen van een soort om als nucleofiel te fungeren. Een nucleofiel kan elk negatief ionen of een neutraal molecuul zijn dat tenminste één ongedeelde elektronenpaar heeft. Nucleophile is een stof die zeer electronositief is, dus interactie met positieve centra. Het kan reacties initiëren met behulp van het eenzame elektronenpaar. Bijvoorbeeld, wanneer een nucleofiel met een alkylhalogenide reageert, valt het lone paar van het nucleofiel aan op het koolstofatoom dat de halogeen draagt. Dit koolstofatoom is gedeeltelijk positief geladen door het elektronegativiteitsverschil tussen het en het halogeenatoom. Nadat de nucleofile aan de koolstof hecht, gaat het halogeen weg. Dit soort reacties staan ​​bekend als nucleofiele substitutiereacties. Er is een ander type van reacties geïnitieerd door nucleofielen, genaamd nucleofiele eliminatie reacties. Nucleophilicity vertelt over de reactie mechanismen; dus is het een indicatie van de reactiesnelheden. Bijvoorbeeld, als de nucleofiliciteit hoog is, dan kan een bepaalde reactie snel zijn en als de nucleofiliciteit laag is, is de reactie snelheid langzaam. Aangezien nucleofielen elektronen doneren, zijn ze volgens de Lewis-definitie basen.

Wat is Basicity?

Basiciteit is de mogelijkheid om als basis te fungeren. Basissen worden op verschillende manieren gedefinieerd door verschillende wetenschappers. Arrhenius definieert een basis als een stof die OH ^- ionen aan de oplossing geeft. Bronsted-Lowry definieert een basis als een stof die een proton kan accepteren. Volgens Lewis is elke elektronen donor een basis. Volgens de Arrhenius-definitie moet een verbinding een hydroxideanion hebben en het vermogen om het als een hydroxide-ion te doneren als basis. Maar volgens Lewis en Bronsted-Lowry kunnen er moleculen zijn, die geen hydroxiden bezitten, maar kunnen fungeren als basis. Bijvoorbeeld, NH ₃ is een Lewis basis, omdat het het elektronpaar op stikstof kan doneren. Na ₂ CO ₃ is een Bronsted-Lowry base zonder hydroxide groepen, maar heeft de mogelijkheid om waterstof te accepteren.

Bases hebben een gladde zeep, zoals gevoel en een bittere smaak. Ze reageren gemakkelijk met zuren die water- en zoutmoleculen produceren. Caustic soda, ammoniak en koeksoda zijn enkele van de gemeenschappelijke bases die we vaak tegenkomen.Basen kunnen worden ingedeeld in twee, gebaseerd op hun vermogen om hydroxide ionen te dissociëren en te produceren. Sterke bases zoals NaOH en KOH worden volledig in een oplossing geïoniseerd, om ionen te geven. Zwakke bases zoals NH ₃ worden gedeeltelijk gedisocieerd en geven minder hoeveelheden hydroxide ionen. K _b is de basis dissociatieconstante. Het geeft een indicatie van het vermogen om hydroxide ionen van een zwakke basis te verliezen. Zuren met een hogere pK _a waarde (meer dan 13) zijn zwakke zuren, maar hun geconjugeerde basen worden beschouwd als sterke basen. Om te controleren of een stof een basis is of niet, kunnen we verschillende indicatoren gebruiken zoals litmus papier of pH papier. Basissen tonen een pH-waarde hoger dan 7, en het wordt rood-lakmoes naar blauw.

Wat is het verschil tussen Nucleophilicity and Basicity ? • Het verschil tussen nucleofiliciteit en basiciteit is een nucleofiel of een basis. • Alle nucleofielen zijn basen, maar alle basen kunnen niet nucleofielen zijn. • Basiciteit is het vermogen om waterstof te accepteren, waardoor neutraliserende reacties worden uitgevoerd, maar nucleofiliciteit is het vermogen om elektrofielen aan te vallen om een ​​bepaalde reactie te starten.