Verschil tussen eerste en tweede wet van Mendel | Mendel's Eerste vs Tweede Wetten
Mendel's Eerste vs Tweede Wet
Mendelische erfenis beschrijft Mendel's eerste en tweede wetten in de genetica. Deze wetten verklaren in hoofdzaak hoe een enkel kenmerk van ouders tot nakomelingen wordt geërfd door de seksuele voortplanting in eukaryote organismen. Dit fenomeen werd eerst in 1850 door Gregor Mendel geanalyseerd. Tijdens zijn experimenten maakte hij controleschakelingen tussen ware-broedse erwtenrassen, die gemakkelijk herkenbare erfelijke verschillen hadden, waaronder planthoogte, zaadkleur, bloemkleur en zaadvorm. Hij publiceerde zijn werkresultaten in 1865 en 1866. Zijn bevindingen werden later ontwikkeld als de wetten van Mendel. Het verschil tussen Mendel's Eerste en Tweede Wet wordt hieronder toegelicht.
Mendel's eerste wet
De eerste wet van Mendel wordt vaak genaamd
segregeringsregels , die de segregatie van allelen en een discreet erfgoed van eigenschappen karakteriseert. De wet legt verder uit dat tijdens de productie van gameten van een individu chromosomen eerst scheiden en elke gametje slechts één set van het chromosoompaar van het individu krijgt. Dit allele segregeringsproces staat bekend als meiose.
De tweede wet van Mendel wordt ook aangeduid als de
wet van zelfstandig assortiment . Het verklaart dat tijdens meiosis alleelen onafhankelijk van elkaar assorteren, en ze worden doorgegeven aan dochterkernen met gelijke waarschijnlijkheid. Het gedrag van onafhankelijke assortiment van niet-homologe chromosomen wordt in deze wet beschouwd.
• Mendel's eerste wet heet scheidingsreg, terwijl Mendel's tweede wet een zelfstandig assortiment wordt genoemd.
• De eerste wet zegt dat tijdens de meiose de twee leden van een allelpaar in handen van een individu in verschillende gameten komen. In de tweede wet staat dat de hele combinatie van allelen onafhankelijk van elkaar is en met gelijke waarschijnlijkheid naar nakomelingen worden overgegaan.
• De eerste wet van Mendel legt het gedrag van alle chromosomen uit, terwijl zijn tweede wet het gedrag van niet-homologe chromosomen verklaart.
