> Japans versus Europees feodalisme
Feudalisme kan vaag verwijzen naar de vorm van de overheid die bestaat uit een gedecentraliseerd sociaal-politiek systeem waar een zwakke monarchie de controle over de gebieden onder haar probeert te nemen, maar fysiek geen deel uitmaakt van haar koninkrijk, gebruik makend van wederzijdse overeenkomsten met de territoriale leiders.
Een klassieke definitie van feodalisme verwijst naar het Europese politieke systeem van de middeleeuwen, dat bestond uit een reeks wederzijdse militaire taken, evenals wettelijke plichten die zij verplicht waren te doen onder de edelen die krijgers waren. Dit concentreerde zich rond drie concepten van heren, vazallen en leengoederen.
Hoewel het feodalisme grotendeels als een Europese uitvinding wordt beschouwd, werd door de Japanners een soort feodalisme uitgevonden, in ongeveer dezelfde periode dat het Europese feodalisme op zijn hoogtepunt was, dat volledig onafhankelijk was van het Europese systeem. Het is belangrijk op te merken dat de twee feodale samenlevingen enkele gedeelde praktijken en principes vertoonden, maar toch op veel belangrijke punten van elkaar verschilden.
Het bepalende kenmerk van een feodale maatschappij was grondbezit, en zowel de Japanners als de Europeanen hadden land bezittende kasten, evenals degenen die in de middeleeuwen geen land bezaten. Anders dan het Europese feodalisme had het Japanse feodalisme geen echte piramide-vorm, met een hiërarchie van 'inferieure' edelen die door de vorst werden voorgezeten. Dit was voornamelijk te wijten aan twee feiten: ten eerste was het Japanse gezag zo gecentraliseerd als het geval was in de Europese natiestaten. Hoewel de meerderheid van de plaatselijke aristocraten de lippendienst van de keizer betaalde, maakte het ruige terrein van Japan het de keizer moeilijk om volledige controle over de plaatselijke aristocratie te hebben, waardoor plaatselijke aristocraten in Japan veel krachtiger waren dan hun Europese tegenhangers. Ten tweede, hoewel de inferieure adel van Japan (samoerai) religieus loyaal waren aan hun plaatselijke heren, gaven de heren ze geen land om te bezitten, terwijl de Europese adel land kreeg in ruil voor hun tijd in het leger. De samurai ontvingen in plaats daarvan een inkomen van hun plaatselijke heren, afhankelijk van de producten van het land van de heer.
Hoewel de samurai mogelijk dienstknechten hebben gehad, werkten ze niet op dezelfde manier op het land als in Europa. Ridders in Europa hadden leken die zouden neigen naar hun land dat ze van de heren hadden ontvangen.
De juridische structuren in de Europese en Japanse feodale regeringen waren duidelijk radicaal verschillend. Het Europese systeem was gebaseerd op de Romeinse en Germaanse wetgeving, evenals de katholieke kerk, terwijl het Japanse systeem gebaseerd was op Chinees confucianistisch recht en boeddhisme. Vanwege deze verschillen ontwikkelden de feodale systemen in Europa en Japan zich op verschillende tijdstippen.
Feudalisme was in de 9e eeuw grotendeels in heel Europa gevestigd, maar pas in de 12e eeuw begon het te filteren op Japans grondgebied.
Een belangrijke overeenkomst tussen de twee systemen was met name dat ze beide erfelijke kaste-feodale systemen waren, waar boeren geen enkele kans hadden om deel uit te maken van de 'heersende clan'.
Samenvatting:
Het Europese feodalisme was vrij ouder dan het Japanse systeem, dat respectievelijk in de 9e en 12e eeuw was gevestigd.
Het Europese systeem was meer gecentraliseerd dan het Japanse systeem, omdat de Japanse keizer geen volledige controle had over de plaatselijke aristocratie.
Het Europese feodalisme was gebaseerd op de Germaanse wet, terwijl het Japanse feodalisme gebaseerd was op de Chinese confucianistische wetgeving.
Japanse dienaren van de samoerais neigden niet naar hun land zoals in het geval van de lijfeigenen van Europese ridders.
