Verschil tussen autonomie en soevereiniteit: definiëren van het recht op zelfbestuur Verschil tussen
Een kaart met de vlaggen van de wereld
Autonomie versus soevereiniteit: het recht op zelfbestuur definiëren
Bij het openen van een synoniemenlijst voor synoniemen voor "vrijheid", één zal ongetwijfeld de woorden "autonomie" en "soevereiniteit tegenkomen. "(Als je de behoefte voelt, ga je gang en controleer je thesaurus nu. Ik zal wachten.) Op een oppervlakte-niveau lijken deze twee termen vergelijkbaar. Ze vieren beiden de vrije wil en staan als strijdende partijen tegenover autoritaire macht. De twee woorden zijn echter geen perfecte equivalenten.
Autonomie geeft het bestaan van een centrale autoriteit aan. Autonomie wordt door een hogere instantie aan een kleinere entiteit verleend. Puerto Rico wordt bijvoorbeeld beschouwd als een autonoom Amerikaans grondgebied, wat betekent dat de staat vrij is om zijn eigen versie van zelfbestuur voort te zetten, maar het doet dit onder het gezag van de federale regering van de Verenigde Staten van Amerika. Hoewel autonomie wel enige speelruimte biedt op het gebied van zelfvrijheid, is de vrijheid het resultaat van een trickle-down-fenomeen waarbij macht wordt afgeleid in een grotere, meer gezaghebbende entiteit.
Soevereiniteit heeft een omgekeerde relatie met macht in vergelijking met autonomie. In plaats van af te stammen van een centrale autoriteit, is soevereiniteit de centrale autoriteit. Soevereiniteit onderzoekt de controle van een land over zijn geopolitieke ruimte. De term draagt ook een vleugje imperialisme mee. In de woorden van de eerste Turkse president Mustafa Kemal Ataturk: "Er wordt geen soevereiniteit gegeven, maar genomen. "Typisch, bezit een krachtige politieke entiteit soevereiniteit over een bepaalde kleinere politieke entiteit of territorium. Terugkerend naar het voorbeeld van Puerto Rico, bezit de Amerikaanse overheid soevereiniteit over dit territorium zonder rechtspersoonlijkheid.
In de grootse opzet van de internationale betrekkingen is een soevereine staat de ultieme politieke eenheid. De Verenigde Naties definieert een soevereine natie als iemand die volledige controle heeft over zaken - zonder externe bemoeienissen - binnen zijn grenzen. De definitie is vaag en meestal open voor discussie tussen de bestaande leden. De rode draad onder die landen die als soeverein worden onderscheiden, is echter een consistente zelfvoorziening die niet de financiële steun van een grotere politieke entiteit vereist. (Toegegeven, dit is ook discutabel voor landen zoals Noord-Korea of Cuba die al lang afhankelijk zijn van steun van grotere communistisch / socialistische staten zoals China en Venezuela.)
Soms worden autonome zones ingesteld binnen de grenzen van een soevereine natie. Meestal bevatten deze zones een etnische minderheid die zichzelf als onafhankelijk van de grotere natiestaat beschouwt. China heeft dergelijke zones ingesteld voor gebieden zoals Tibet en Binnen-Mongolië. Hoewel er binnen deze zones onafhankelijkheidsbewegingen zijn om volledige onafhankelijkheid van de Chinese Communistische Partij vast te stellen, worden deze autonome gebieden voorzien van hun eigen lokale overheid en wetgevende rechten. Ongeacht de toegekende autonomie bezit de Volksrepubliek China echter nog steeds de soevereiniteit over de zones. Vergelijkbare autonome zones zijn te vinden in Rusland, Nieuw-Zeeland en India.
Op de glijdende schaal van zuivere vrijheid, bevindt de autonomie zich onder soevereiniteit. De verschillen zijn puur technisch en retorisch van aard. De vraag waar de autonomie stopt en de soevereiniteit begint, kan het beste worden beantwoord door degene die de 'uiteindelijke arbiter' is - namelijk wie de autoriteit heeft om de uiteindelijke beslissing te nemen of de beslissingen van anderen te overrulen. Als die macht niet bij u berust, wordt u waarschijnlijk niet als soeverein beschouwd.
Door Jay Stooksberry
