Verschil tussen Afasie en Dysfagie Verschil tussen

Afasie versus Dysfagie

Afasie is de verstoring in het vermogen om taal te spreken en te begrijpen, zowel verbaal als schriftelijk. Afasie is geen ziekte, maar een symptoom van hersenschade, terwijl dysfagie wordt gedefinieerd als moeite met slikken. Er is moeilijkheden bij het doorlaten van voedsel vanuit de mond naar de maag.

Afasie wordt veroorzaakt door schade aan het gebied van de hersenen van Broca en Wernicke die de taal beheersen. Schade aan Broca's gebied veroorzaakt problemen bij de spraakproductie, maar het begrip is normaal. Schade aan het gebied van Wernicke veroorzaakt problemen bij het begrijpen van gesproken of geschreven taal, maar de spraak blijft vloeiend. Afasie vindt plaats als gevolg van hersenletsel, hersentumor en virale infecties zoals encefalitis. Het wordt vooral gezien in gevallen van een beroerte (de blokkering / breuk van een bloedvat in de hersenen). Afasie wordt ook gezien bij degeneratieve ziekten zoals de ziekte van Alzheimer en de ziekte van Parkinson, terwijl dysfagie wordt veroorzaakt door ziekten van de slokdarm zoals Stricture (vernauwing), spasmen van de oesofage, Diverticula (blaasjes in de slokdarmwand), kanker enz. Slokdarm is een spierbuis die voedsel van de achterkant van de mond naar de maag verplaatst. Dysfagie wordt ook veroorzaakt door defecten in de zenuwen en spieren die het slikken beheersen. Dit gebeurt in gevallen van hoofdletsel, beroerte, multiple sclerose, de ziekte van Parkinson en na een aanval van Polio (virale infectie veroorzaakt verlamming).

Patiënten met afasie hebben moeite met spreken en het vinden van de juiste woorden om hun gedachten te voltooien. Ze ervaren moeite met het lezen, schrijven en begrijpen van taal. Afasie veroorzaakt ook het onvermogen om woorden, naamwoorden en herhaalde woorden te vormen, terwijl in gevallen van dysfagie de patiënt het gevoel heeft dat voedsel vastzit in de keel of de borst, wat hoest, verstikking en kwijlen van speeksel veroorzaakt. Als het voedsel / de vloeistof op de verkeerde manier in de longen terechtkomt, kan dit infecties zoals longontsteking veroorzaken. Patiënten kunnen ook afvallen.

Onderzoeken zoals CT-scan en MRI helpen de oorzaak van afasie te bepalen. De spraak-taal patholoog (SLP) evalueert het individu en bepaalt het type afasie. Om de oorzaak van dysfagie te bepalen, omvatten de uitgevoerde tests barium-X-stralen (barium-oplossing wordt door de patiënt ingeslikt en de röntgenfoto wordt genomen), endoscopie, CT-scan en thoraxfoto.

Behandeling van afasie hangt af van de oorzaak. Als een infectie de oorzaak is, worden anti- biotica / antivirale middelen gegeven. In geval van een beroerte worden antibloedplaatjesgeneesmiddelen enz. Voorgeschreven. Zodra de onderliggende oorzaak is behandeld, heeft de patiënt logopedie nodig. Het omvat het oefenen van taalvaardigheden en het gebruik van alternatieve communicatiemethoden zoals handgebaren, tekenen enz.Behandeling van dysfagie zal afhangen van de oorzaak. Bij oesofageale vernauwing / spasmen wordt oesofageale dilatatie uitgevoerd. In gevallen van kankers die dysfagie veroorzaken, is chirurgische verwijdering van de groei noodzakelijk. De patiënt krijgt oefeningen om de spieren van de keel te versterken. In ernstige gevallen wordt een voedingsslang gebruikt om de patiënt van voeding te voorzien.

Samenvatting

Afasie heeft een verminderd vermogen om te spreken en taal te begrijpen, veroorzaakt door schade aan de hersengebieden van Broca en Wernicke. Het komt voor bij hoofdletsel, hersentumoren, herseninfecties, etc. Het wordt meestal gezien bij een beroerte. Symptomen zijn onder meer het onvermogen om te spreken, lezen, schrijven en taal te begrijpen. Neurologische tests zullen ons helpen het type en de oorzaak van afasie te vinden. Een spraak-patholoog-patholoog zal geschikte therapie aan de patiënt geven.

Dysfagie is slikproblemen. Het komt voor bij aandoeningen zoals een beroerte, hoofdletsel, slokdarmkanker, multiple sclerose enz. Het kan verstikking en longinfecties zoals longontsteking veroorzaken. De diagnose wordt gesteld door Barium X-ray, endoscopie, CT-scan, etc. De behandeling omvat oefeningen om de keelspieren te versterken, oesofageale dilatatiechirurgie en het inbrengen van de voedingsslang in ernstige gevallen.