Verschil tussen NVIDIA Tegra 2 en Tegra 3
NVIDIA Tegra 2 vs Tegra 3 | Nvidia Tegra 3 (Quad Core Processor) tegen Tegra 2 Speed, Performance
NVIDIA, oorspronkelijk een productiebedrijf van GPU (Graphics Processing Unit) [beweerde dat GPU's in de late jaren negentig zijn uitgevonden] zijn onlangs verhuisd naar de mobiele computermarkt, waar NVIDIA's System on Chips (SoC) worden geïmplementeerd in telefoons, tablets en andere handheld apparaten. Tegra is een SoC serie ontwikkeld door NVIDIA targeting implementatie in de mobiele markt. In de term Lagen is een SoC een computer op een enkele IC (Geïntegreerde Circuit, aka chip). Technisch gezien is een SoC een IC die typische componenten op een computer integreert (zoals microprocessor, geheugen, input / output) en andere systemen die elektronische en radiofuncties tegemoet komen. Het doel van dit artikel is het vergelijken van twee recente Tegra-serie SoCs, namelijk NVIDIA Tegra 2 en NVIDIA Tegra 3.
De twee hoofdcomponenten van Tegra 2 en Tegra 3 zijn hun ARM-gebaseerde CPU (centrale verwerkingseenheid, aka-processor) en NVIDIA-gebaseerde GPU. Beide Tegra 2 en Tegra 3 zijn gebaseerd op ARM's v7 ISA (instructiesetarchitectuur, die gebruikt wordt als startplaats voor het ontwerpen van een processor) en hun GPU's zijn gebaseerd op NVIDIA's GeForce. De CPU en de GPU in zowel Tegra 2 als Tegra 3 zijn gebouwd in de halfgeleider technologie, bekend als 40nm van TSMC (Taiwan Semiconductor Manufacturing Company).
Tegra 2 (Serie)
Tegra 2-serie SoCs werden begin 2010 verkocht, en de eerste set apparaten om ze te implementeren zijn enkele niet-bekende tablet pc's. De eerste implementatie van hetzelfde in een smartphone kwam in februari 2011 toen LG zijn Optimus 2X-mobiele telefoon vrijgegeven. Hiernaast hebben een groot aantal andere mobiele apparaten gebruik gemaakt van Tegra 2-serie SoCs, waarvan sommige Motorola Atrix 4G, Motorola Photon, LG Optimus Pad, Motorola Xoom, Lenevo ThinkPad Tablet en Samsung Galaxy Tab 10. 1.
Tegra 2-serie SoCs (technisch MPSoC, dankzij de ingebouwde multi-processor CPU) had ARM Cotex-A9 gebaseerde dual core CPU's (die ARM v7 ISA gebruiken), die typisch op 1GHz werden geklokt. NVIDIA heeft geen NEON-instructies (ARM's Advanced SIMD-extensie) in deze CPU's ondersteund. De GPU van keuze was NVIDIA's Ultra Low Power (ULP) GeForce met 8 kernen ingepakt (het is geen verrassing voor een bedrijf dat beroemd is voor hun multi-core GPU's). De GPU's werden geklokt tussen 300MHz en 400MHz in verschillende chips in de serie. Tegra 2 heeft zowel L1-cache (instructie en data - privé voor elke CPU-kern) en L2-cache (gedeeld tussen beide CPU-kernen) hiërarchieën, en hiermee kunnen maximaal 1GB DDR2-geheugenmodules worden verpakt.
Tegra 3 (Serie)
De eerste SoC (of liever MPSoC) in Tegra 3-serie is begin november 2011 vrijgelaten en moet toch in commercieel beschikbare apparaten worden ingezet.NVIDIA beweert dat dit de eerste mobiele superprocessor is, voor het samenvoegen van quad-core ARM Cotex-A9-architectuur. Hoewel Tegra 3 vier (en dus quad) ARM Cotex-A9 kernen heeft als hoofd CPU, heeft het een hulp ARM Cotex-A9 kern (genaamd de companion kern) die identiek is aan de architectuur aan de anderen, maar is geëtst op een laag krachtige stof en is op een zeer lage frequentie geklokt. Terwijl de hoofdkernen op 1. 3GHz kunnen worden geklokt (wanneer alle vier de kernen actief zijn) naar 1. 4GHz (wanneer slechts één van de vier kernen actief is), wordt de hulpkern bij 500MHz geklokt. Het doel van de hulpkern is om achtergrondprocessen uit te voeren wanneer het apparaat in de standby-modus staat en dus energie bespaart. In tegenstelling tot Tegra 2 ondersteunt Tegra 3 NEON instructies. De GPU die in Tegra 3 wordt gebruikt, is NVIDIA's GeForce, met daarin 12 kernen ingepakt. Tegra 3 heeft zowel de L1-cache als de L2-cache die vergelijkbaar is met die van Tergra 2, en dat zorgt voor het verpakken van maximaal 2 GB DDR2 RAM.
De vergelijking tussen Tegra 2 (serie) en Tegra 3 (serie) MPSoCs wordt hieronder weergegeven:
