Verschil tussen Myocarditis en cardiomyopathie

Myocarditis en cardiomyopathie zijn een groep van aandoeningen die vooral van invloed op de hartspier in de afwezigheid van hypertensie, aangeboren, ischemische of hartklepafwijkingen. Het onderscheid tussen hen is ietwat willekeurig en niet altijd gemaakt. Hoewel, de lijst een aantal mensen myocarditis als een subset van cardiomyopathie, weinig verschillen helpen om de twee voorwaarden te onderscheiden en dit artikel wordt gewezen op de verschillen met betrekking tot hun ontstaan, etiologie, pathologie, klinische kenmerken, het beheer en de prognose.

Myocarditis

Het is de acute ontsteking van het myocardium. In de meeste gevallen is de oorzaak idiopathisch, maar virale infecties bleken een belangrijke rol te spelen. Meest voorkomende virale infecties zijn coxsackie virus B, pompen, influenza. Andere oorzaken zijn auto-immuun aandoeningen zoals reumatische koorts, reumatoïde artritis, SLE, systemische sclerose, toxines, sarcoïdose en straling.

Bij hartkloppingen is het hart verward, flabber en bleek. Kleine verstrooide petechiale bloedingen kunnen in het myocardium worden gezien. Microscopische hartspieren zijn edematous en hyperaemisch. Er kan infiltratie van lymfocyten, plasmacellen en eosinofielen zijn. Patiënt kan asymptomatisch zijn en soms herkend worden door aanwezigheid van een ongeschikte tachycardie of abnormale ECG of van de eigenschappen van hartfalen.

Biochemische markers van myocardiale ischemie worden verhoogd in verhouding tot de omvang van de schade. Er kan leukocytose en verhoogde ESR zijn, afhankelijk van de oorzaak. Endomyocardiale biopsie is diagnostisch, maar wordt zelden uitgevoerd.

Ziekte is zelfbeperkend. Het management is voornamelijk ondersteunend met antibiotica therapie, afhankelijk van de oorzaak. Aritmieën en hartfalen moeten dienovereenkomstig worden behandeld. Het wordt aangeraden om tijdens de actieve ziekte intense fysieke inspanning te voorkomen. De ziekte heeft een uitstekende prognose. Maar in ernstige gevallen kan de dood optreden als gevolg van ventriculaire aritmieën en hartfalen.

Kardiomyopathie

Kardiomyopathie volgt een chronische cursus waarin ontstekingseigenschappen niet prominent zijn. Etiologie van de ziekte kan onbekend zijn of geassocieerd zijn met toxicologische, metabolische, degeneratieve, amyloïdose-, myxedeem-, thyrotoxicose- of glycogeenopslagziekten, hoewel ze zeer zeldzaam zijn.

Kardiomyopathieën worden ingedeeld volgens de functionele stoornissen zoals gedilateerd, hypertrofisch, restrictief en obliteratief. Histologische eigenschappen zijn niet specifiek. Onregelmatige atrofie en hypertrofie met progressieve fibrose kunnen worden gezien.

Meestal zijn patiënten asymptomatisch of presenteren met kenmerken van acute coronaire syndroom.Borstpijn is gebruikelijk. In ernstige gevallen kunnen bijbehorende hartfalen, aritmieën en systemische embolisatie voorkomen. ECG-veranderingen kunnen aanwezig zijn.

De behandeling hangt af van het type cardiomyopathie, maar bevat hoofdzakelijk drugs, geïmplanteerde patronen, defibrillatoren of ablatie. Chronisch alcoholisme is een erkende oorzaak van dilate cardiomyopahty en het effect kan omgekeerd worden met het stopzetten van alcoholgebruik gedurende 10-20 jaar.

De prognose hangt af van de mate van vermindering van de myocardiale functie en bijbehorende complicaties.