Verschil tussen lange en korte klinkers Verschil tussen

te zijn. Klinkerlengte is een manier om te praten over de verschillende klinkers die een persoon kan maken bij het verwerken van één letter. Het verwijst naar hoe lang het duurt om dat geluid te zeggen.

De typische regel is dat lange klinkers hun naam zeggen. In het Engels zijn de klinkers allemaal vernoemd naar een van hun langere geluiden. In het woord 'noot' wordt de O uitgesproken als zijn naam en klinkt als 'oh'. Dat betekent dat het een lang klinkertoongeluid heeft. Het woord 'niet' daarentegen heeft meer een 'ah'-klank, wat de korte O is. Het' oh 'klinkt langer dan de' ah ', daarom wordt het beschouwd als de lange O.

Sommige letters hebben echter meer dan twee geluiden. Het woord 'samensmelten' heeft vier van de letter A, maar slechts twee ervan worden op dezelfde manier uitgesproken. Terwijl de tweede en vierde de normale lange en korte A-geluiden hebben - de tweede is de korte A, en de vierde is de lange A - hebben de eerste en de derde een 'uh'-geluid. De 'io' aan het einde van het woord heeft ook een 'uh'-klank.

Wanneer een klinker meer dan twee mogelijke geluiden heeft, is het zinvol om ze te vergelijken door te zeggen welke langer is. Bijvoorbeeld, terwijl het afgeronde 'ah'-geluid wordt beschouwd als het korte O-geluid, is het nog steeds langer dan het korte A, dat een platte' ah 'is. Het opgeven van hoe lang een geluid is, kan helpen om ze te onderscheiden bij het uitleggen hoe de klinkers in een geschreven woord moeten worden uitgesproken. Dit is vooral belangrijk vanwege de Engelse uitspraakregels.

Er zijn geen regels die gelden voor elk woord, zonder uitzondering, in de Engelse taal. Ten eerste waren veel Engelse woorden oorspronkelijk leenwoorden. Frans en Latijn leverden een belangrijke bijdrage aan de taal en er werden veel woorden van afgenomen. Het probleem is dat de cursieve talen een andere manier hebben om uit te drukken wat ze schrijven dan Germaans. Wat dat nog erger maakt, is dat er een paar gevallen zijn waarbij de spelling van het woord werd gebruikt, maar niet de uitspraak. Een andere complicatie zijn de verschillende accenten in het Engels. Amerikanen zouden bijvoorbeeld waarschijnlijk het woord 'can not' uitspreken met een kort A-geluid, terwijl iemand die Received Pronunciation English spreekt het korte O-geluid zou gebruiken.

Met dat alles in gedachten, kan het lastig zijn om een ​​woord uit te spreken op basis van hoe het wordt gespeld. Een van de meer voor de hand liggende regels is dat de klinker lang is als er een stille E aan het einde is. Zoals hierboven, hebben 'not' en 'note' verschillende vocale uitspraken. De E aan het einde van 'noot' wordt echter niet uitgesproken. Het is er gewoon om te laten zien hoe de O wordt gezegd. Wanneer er een stille E aan het einde van een woord is, is het een goede gok dat de klinker net voor het een lange klinker is.

Evenzo zijn er momenten waarop meer dan één klinker op elkaar is gestapeld, zoals in 'plafond'.Wanneer er meer dan één klinker bij elkaar is, is het veel waarschijnlijker dat beide samenkomen om een ​​lang geluid te vormen. Daar zijn nog uitzonderingen op, zoals in 'science'. Beide klinkers worden daar uitgesproken. Wanneer de dubbele klinker begint met A of E, dan is de kans veel groter dat hij zijn naam zegt.

Over het algemeen is Engels een verwarrende taal en soms is het erg moeilijk om spellingen te matchen met uitspraken. Dit is de reden waarom voor sommige woorden de lengte van de klinker is gespecificeerd.

Om samen te vatten: de lengte van de klinker is gebaseerd op de waargenomen lengte van het klinkergeluid. In het Engels zijn alle klinkers vernoemd naar hun lang geluid, dus de lange klinkers zeggen hun naam. De rest van de tijd zijn het kortere geluiden, maar ze kunnen meer dan één kort geluid bevatten.