Verschil tussen Monocots en Dicots Verschil tussen
De Anthophyta phyla, ook wel de bloeiende planten genoemd, zijn ingedeeld in twee verschillende klassen. De eerste is de Monocots, die wetenschappelijk Monocotyledons worden genoemd, zijn een van de groepen bloeiende planten. De tweede groep wordt de Dicots of Dicotyledons genoemd. Deze twee klassen bloeiende planten zijn verschillend en verschillend in hun basissamenstelling. De eenzaadlobbigen bestaan uit één zaadblad, dat de zaadlob wordt genoemd, terwijl de tweezadigen bestaan uit twee embryonale bladeren. In feite zijn de namen van de klassen gebaseerd op het zaadblad dat het produceert, namelijk Monocotyledonae of óone cotyledonî en Dicotyledonae of ìtwo cotyledonsî.
Op basis van het fysieke uiterlijk van de bloemen, zouden de eenzaadlobbige bloembladen bloembladen hebben die meestal deelbaar zijn door drie. Vandaar dat het aantal bloemblaadjes gewoonlijk rond de drie of zes ligt. De tweezaadlobbessen zouden bloembladen tellen van ongeveer vier, vijf of meer. Dit onderscheid is echter niet zo betrouwbaar, omdat sommige tweezaadlobbige planten slechts drie bloembladen hebben.
Planten hebben dit vaatstam-arrangement dat de vaatbundels wordt genoemd. Het uiterlijk van de bundels is cirkelvormig. Om dit duidelijk te zien, zou een snee over de stengel de ring van vlekken in een cilindrische beweging laten zien. Voor eenzaadlobbigen lijken deze bundels overal in de stengel verspreid met de stamomtrek in het midden. De tweezaadlobbigen zouden de vaatbundels gecentraliseerd hebben in concentrische cirkels.
Om ze verder te onderscheiden, kun je verwijzen naar de ontwikkeling van de planten-wortel. Bij tweezaadlobbigen zou het beginnen bij de bodem van de embryo's die de kiemwortel worden genoemd. Uiteindelijk zal de productie van de kiemwortel een wortelweefsel creëren dat veel aanwezig zal zijn voor de levensduur van de plant. In monocots wordt de kiemwortel uitgeroeid uit de plant. De ontwikkeling begint onvoorkomend vanaf de knooppunten van de stengel. Bijgevolg is het bekend als proprot omdat ze meestal geclusterd zijn in de bodem van de stengel.
Als het gaat om de bladeren, vertonen de eenzaadlobbigen vaak een parallelle uitvoer vanaf het punt van het blad in de stengel tot aan het einde. De bladeren van de dicot hebben daarentegen meestal een uiterlijk dat zich soms vormt tussen de belangrijkste aders van het blad. Als het gaat om secundaire groei, hebben de monocots niet het vermogen om hout en schors te produceren. Dicots vergroten de diameter door secundaire groei. Daardoor produceert het hout beter. Granen en grassen zijn veelvoorkomende voorbeelden van de eenzaadlobbige planten, terwijl fruit, groenten, kruiden en wortels vaak worden beschouwd als tweezaadlobbige planten. Simpel gezegd, de tweezaadlobbigen produceren het voedsel dat vaak je dagelijkse dieet vormt.
Samenvatting:
1.Eenzaadlobbigen hebben één zaadblad, terwijl tweezaadlobbigen twee embryonale bladeren hebben.
2. Monocots produceren bloembladen en bloemdelen die deelbaar zijn door drieën, terwijl tweezaadlobbigen ongeveer vier tot vijf delen vormen.
3. Monocotstelen zijn verspreid, terwijl tweezaadlokken in de vorm van een ring zijn.
4. Monocots technisch, produceren geen hout of schors terwijl tweezaadlobbige planten dat doen.
