Verschil tussen ataxie en apraxie Verschil tussen
Ataxia versus apraxie
Neurologische laesies zijn altijd gecompliceerd geweest omdat het begrijpen van het centrale zenuwstelsel en de vele paden geen taartwandeling is. Ataxie en apraxie zijn vaak verward voor elkaar, maar het zijn twee heel verschillende neurologische symptomen.
Ataxie is een neurologisch teken waarbij de coördinatie van de spieren verloren gaat. Het is een soort bewegingsstoornis. Apraxie daarentegen is het onvermogen om complexe, doelgerichte bewegingen uit te voeren die al door de persoon zijn geleerd. Apraxie is een gebrek aan uitvoering van de taak ondanks het verlangen en het vermogen om de beweging tot stand te brengen. Apraxie is een verworven stoornis van motorische zenuwen vanwege het onvermogen om commando's te begrijpen. Ataxia is het gevolg van laesies in het cerebellum maar apraxie is het gevolg van laesies in de grote hersenen. Ataxia wordt gezien als 'spieren die wijken', maar apraxie is het gevolg van een gebrek aan motorische impulsen ondanks intacte spierkracht en het vermogen om het te doen. Ataxie is een teken van enige cerebellaire toestand, het is het resultaat van een laesie in de kleine hersenen maar apraxie is een klinische aandoening zelf. Apraxie kan ook worden verklaard als onvermogen om geschikte (vrijwillige) acties te construeren. Terwijl ataxie verlies van sensorische en motorische functies is, mist apraxie alleen de motorfuncties i. e. gespierde bewegingen.
Oorzaken van ataxie zijn laesies in het centrale zenuwstelsel, vooral het cerebellum, blootstelling aan bepaalde chemische stoffen zoals ethanol, vitamine B12-tekort, schildklierdisfunctie, stralingsvergiftiging, etc. De oorzaak van apraxie is een laesie in de grote hersenen.
Typen ataxie zijn cerebellaire ataxie, sensorische ataxie en vestibulaire ataxie. Cerebellaire ataxie presenteert zich als stoornissen in het lopen, moeite met balanceren, stoornissen in lopen en andere motorische stoornissen zoals tremoren en moeite om een bocht te nemen tijdens het lopen. Zintuiglijke ataxie leidt tot het wiegen van de persoon wanneer wordt gevraagd om met de voeten dicht bij elkaar te staan en de ogen gesloten i. e. Het teken van Romberg. Dit komt door een fout in de proprio-ontvangst (oriëntatie van het lichaam), die een functie is van de kanalen in de oren. Vestibulaire ataxie is het gevolg van pathologische veranderingen in het vestibulaire systeem in het oor, wat leidt tot ataxie gepaard gaande met misselijkheid, braken en duizeligheid.
De typen apraxie zijn ideomotorische apraxie, conceptuele apraxie, spraakapraxie en constructionele apraxie. Ideomotorische apraxie manifesteert zich als een onvermogen om vrijwillige acties zoals het sluiten van de knopen van het shirt, enz. Te plannen of te voltooien. Conceptuele apraxie wordt gezien als niet in staat om na te denken over de stappen die nodig zijn om enige actie uit te voeren. De mensen die getroffen zijn door dit type, verwarren dingen en doen de dingen het eerst en de eerste dingen duren.Een voorbeeld van dit type apraxie is dat iemand eerst groenten in de pot doet en vervolgens de olie die nodig is om te koken. Spraakapraxie wordt gezien bij zowel volwassenen als kinderen. Het wordt meestal gezien bij personen die eerder het vermogen van spraak intact hadden. Het gaat om het verlies van reeds verworven spraakniveaus. Het gaat meestal om articulatorische fouten tijdens het opstellen van zinnen. Behandeling voor ataxie is fysiotherapie, bezigheidstherapie en het behandelen van de laesie die de ataxie veroorzaakt. Behandeling voor apraxie is alleen fysiotherapie, fysiotherapie en ergotherapie.
Samenvatting:
Ataxia is verlies van gecontroleerde en gecoördineerde spierbewegingen als gevolg van spierzwakte, terwijl apraxie niet in staat is om doelgerichte bewegingen uit te voeren, ondanks de juiste coördinatie en spierkracht. Bij ataxie heeft een persoon onvermogen als gevolg van een defect in de zenuwbanen die bij de kleine hersenen kruisen, maar bij apraxie zijn alle complexe geïntegreerde bewegingen moeilijk uit te voeren.
