Verschil tussen Arabieren en Joden: Arabieren tegen Joden
Arabieren vs Joden
De verschillen tussen de Arabieren en de Joden bestaan sinds de vroegere eeuwen en hebben geleid tot oorlogen en kringen tussen de twee etnische groepen. Ondanks het feit dat zowel de Arabieren als de Joden mensen van Semitische afkomst zijn, hebben ze zich op de hoogte gebleven en is het Arabische Israëlische conflict in de schijnwerpers en in de betrekkingen tussen de VS en de rest van de islamitische landen in het geheel. Dit artikel probeert de geschiedenis te traceren om de echte oorzaken van verschillen tussen de Arabieren en de Joden te achterhalen.
Arabië is een pan-etniciteit die geconcentreerd is in West-Azië en Noord-Afrika. Arabieren zijn te vinden in voornamelijk 21 landen die tot deze geografische regio behoren, hoewel ze ook in andere delen van de wereld voorkomen. Hoewel vandaag de meeste Arabieren moslims zijn, waren er Arabieren daar voor de opkomst van de islam, en er is een bewijs van Arabische christenen en Arabische Joden. Vandaag worden Arabieren geconcentreerd en verspreid over een groot geografisch gebied dat bestaat uit 21 landen zoals Egypte, Libië, Soedan, Jordanië, Saoedi-Arabië, Jemen, Oman, Algerije, Mauritanië, Bahrein, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten enz. Arabische landen zijn bekend om hun olie middelen.
Joden
Jood is een woord dat gebruikt wordt voor mensen die het jodendom belijden, ongeacht de plaats waar ze leven. De meeste Joden worden echter gevonden in de staat Israël die in 1948 werd opgericht. Het gebied genaamd Israël is omringd door Arabische staten Libanon, Syrië, Jordanië en Egypte. Hoewel de meerderheid van de bevolking van Israël Jood is, zijn er ook Arabische moslims en christenen die in Israël wonen. Er zijn 75% joden in een bevolking van 7 miljoen in Israël. Bijna een miljoen joden leven in het buitenland, meestal in de VS, Frankrijk en Canada.
Wat is het verschil tussen Arabieren en Joden?
De reden voor een voortdurend conflict tussen de Arabieren en de Joden kan worden teruggevonden naar hun religieuze overtuigingen. Volgens de Joodse Bijbel werd het land Israël beloofd door God aan de zonen van Israël. Volgens de Koran werd het land Kanaän beloofd om niet alleen de nakomelingen van Isak, de jongere zoon van Abraham, maar ook naar de nakomelingen van zijn oudste zoon Ismael. Arabieren beschouwen zich als zonen van Ismaël. In de laatste 1400 jaar hebben moslimheersers structuren gebouwd die hedendaagse heilige plaatsen zijn voor de Arabieren maar in het land Israël liggen. Jeruzalem, de hoofdstad van Israël, wordt door moslims geloofd als de plaats waar hun profeet Mohammed overging tijdens zijn reis naar de hemel. Zo is het gebied dat door de Joden is aangevraagd als het land dat ze door God beloofd is, ook door de Palestijnse Arabieren geëist.Als men om politieke redenen kijkt, vindt hij dat de opkomst van Arabisch nationalisme als een teken van wrok tegen Arabische discriminatie door het Ottomaanse rijk en de opstand tegen het rijk tijdens het WWI, dat door de Britten werd gesteund, leidde tot de oprichting van Palestina. Enorme instroom van joden in deze staat zorgde voor onzekerheid onder de Palestijnse Arabieren. Joden begonnen ook met het kopen van onroerend goed in dit gebied, wat leidde tot wrok onder de Arabieren. De strijd van Tel Hai vond plaats tussen de Arabieren en de Joden in 1920. Er was toenemend gevoel dat de Britten probeerden een onafhankelijke staat Israël in Palestina te creëren. Het was in 1948 dat de Britten hun intentie om te vertrekken verklaard. Op 14 mei 1948 verklaarde David Ben Gurion, de voorzitter van de Joodse Raad, een staat Israël in Palestina. Egypte, Syrië, Libanon en Jordanië zaten met woede en binnendringen de zogenaamde staat die leidde tot de Arabische Israëlische oorlog van 1948. Israël slaagde erin om dit gecombineerde leger te verslaan en er was in 1949 eindelijk een wapenstilstand tussen Israël en al zijn buren. Sindsdien heeft Israël veel verdragen met zijn buren ondertekend, maar de kloof tussen de Arabieren en de Joden blijft onverminderd.
